Lamas often tells students that the first practice they should do on the Vajrayana path is Ngöndro. It is a good start. But we must bear in mind that Ngöndro is not just about accumulating numbers.
We practice Ngöndro to develop a strong conviction in the truth of the teachings and to intensify our longing to leap out of the box we label ‘samsara’.
By the way, samsara is not just an extra penthouse, extra car, or extra gold necklace. Samsara includes all our hard-won human rights like freedom of speech and equal opportunities, worldly systems like parliamentary democracy, and all our conditioning and preconceptions – everything we have learned and not learned.
Let’s say that for six years, you study Madhyamika with an excellent teacher. Having completed your studies, your teacher’s final instruction is: “Now forget everything you have learned.”
The essence of the Ngöndro is to develop a fundamental distrust of your education. Modern values encourage everyone to stuff their brains with as much information as they possibly can. Indian values – which, sadly, are now virtually extinct – encourage us to learn everything we can and then unlearn it.
Once we have developed an admiration for everything the Buddha said about dependent arising, shunyata, and non-duality, his teachings begin to make sense. The more sense the teachings make, the more effort we put into escaping from this samsaric box through hearing and contemplation.
These practices are indispensable to our escape plan and I cannot recommend them highly enough – particularly the teachings on the Buddhist view. Just one week’s study of Madhyamika will go a long way towards increasing your appreciation of the view, after which Ngöndro will take on an entirely new meaning.
Instead of taking refuge in a man called Buddha who lived 2,500 years ago and looks like a bronze statue, refuge practice will become a surrendering to the truth, which is something like surrendering to the fact that ‘fire’ means ‘hot’. This is ‘taking refuge’.
Once you know that everything you think you perceive is just a projection, then an object and its label – vase, flowers, and so on – are no longer separate or separable. You realize that your perceptions are a delusion and that delusion leads to ceaseless anxiety, pain, and suffering. Gradually, you become convinced that believing in a ‘self’ is the same as mistaking a scarecrow for a living human being.
By this point, you have no qualms about crushing the ever-vigilant, difficult-to-catch cockroach of selfishness that, until now, has distracted you from genuinely caring for others. This makes it easy to practice considering others to be at least as important as yourself, if not more important. This is ‘arousing bodhicitta’.
You are now fully prepared and on your guard against anything that might distract you from the truth – the Vajrayana view. Whenever you spot a distraction, you sweep it away. This is ‘Vajrasattva’.
Eager to upgrade your understanding of the treasury of the truth, you read more books and listen to more teachings. Soon you realize that listening and reading alone does not give you the ability to understand the truth; that the very act of studying imprisons you in logic, reasoning, and language.
You need to burst the banks of your river of study and allow the water of knowledge to flow and spread. You need to break out of your self-created prison of logical thinking. This ability to break out is called ‘merit’, and merit takes many forms.
Art appreciation can be taught and understood, but the truly innovative artists – Picasso for example – go out of their way to break as many rules as possible. The ability to break the rules is merit and merit sets you free.
Once you realize this, piling rice on some stupid plate will take on a completely different meaning until, eventually, you will truly see a handful of rice as a galaxy. This is a ‘mandala offering’.
Listening to and contemplating the teachings convinces you that your defilements are temporary and removable. Once all defilements have been removed, you temporarily label what is left as ‘Buddha’.
You now long to expose and lay bare this Buddha – your Buddha nature – and the fastest method for revealing it is ‘Guru Yoga’.
By now, your enthusiasm for discovering the Buddha within you will be as intense as my enthusiasm for the next El Clásico football match. When I watch football, what I long for is the unfabricated experience of watching live a brilliantly taken, tournament-winning penalty. If at the very moment the penalty is taken, a friend distracts me with the offer of a cup of tea, I would probably consider it to be an obstacle.
As you practice Guru Yoga, your enthusiasm becomes so intense that whatever your guru asks you to do for him – make a photocopy or give him your new Mercedes – you do it joyfully. Having been thoroughly prepared to hear what to others sounds like gibberish – for example, ‘rest like mind’ – when the words finally trip off your guru’s tongue, they immediately make perfect sense.
When your guru then says, “You must now do whatever I say” you feel a deep sense of honor and gratitude. It must feel something like being knighted by Queen Elizabeth.
~ Dzongsar Jamyang Khyentse, Poison is Medicine, Clarifying the Vajrayana / Siddhartha’s Intent
ท่านลามะมักจะบอกผู้ฝึกฝนตนเสมอว่าการฝึกปฏิบัติขั้นแรกที่ควรทำบนเส้นทางวัชรยาน คือ โงนโดร
ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดี แต่เราต้องจำไว้ว่ามัน ไม่ใช่แค่การสะสมเลขไมล์ในการฝึกฝนการกราบ การสวดภาวนา และการถวายมันดาเท่านั้น แต่การที่เราฝึกฝนเงินโดรนั้น เพื่อพัฒนาขัดเกลากาย ใจ จิต และจิตวิญญาณของเราให้มีความละเอียดอย่างถึงที่สุดจนสามารถเข้าใจถึงความลึกซึ้งในคำสอนต่าง ๆ ที่ปรากฎอยู่บนโลกใบนี้ได้อย่างกระจ่างชัด จนมีศักยภาพทางจิตวิญญาณอย่างสูงสุดที่จะนำพาดวงจิตทั้งหลายออกจากสังสารวัฎนี้ไปด้วยกัน
อย่างไรก็ตาม สังสารวัฏก็คือ สังสารวัฏ มันคือวงจรแห่งความไม่สิ้นสุดทั้งหลายที่เราได้ก่อไว้ มันไม่ได้เป็นมูลค่าเพิ่มตามระบบทุนนิยม อย่างเช่น รถหรู คฤหาสถ์หลังงาม ชุดเครื่องเพชร ทองคำ กระเป๋าแบรนด์เนม นาฬิกาแพง ๆ ที่ใช้มาประดับเรือนกายภายนอกเท่านั้น แต่มันรวมถึงสิทธิมนุษยชน ความชอบธรรม ศักดินาทั้งหลาย และเสรีภาพตามที่มนุษย์พึงมีที่ได้มาอย่างยากลำบากมากในยุคปัจจุบันนี้ เงื่อนไขและอคติทั้งหมดในหัวของเรา ทุกสิ่งที่เราได้เรียนรู้ทั้งทางตรงและทางอ้อม มันคือ มายาล่อลวงที่ทำให้เราเวียนว่ายไม่จบสิ้นมาแล้วไม่รู้เท่าไหร่ เกิดและตาย มาแล้วไม่รู้กี่ครั้ง และเราต้องทนทุกข์กับมันไปอีกนานแค่ไหนถึงจะพอ
การฝึกเงินโดร เป็นบาทฐานของการขัดเกลา กาย วาจา ใจ จิต และจิตวิญญาณ ซึ่งการเป็นคนดีในนิยามเชิงพุทธนั้น สื่อถึงความดี ความบริสุทธิ์ที่ออกมาจากภายใน มิใช่การเสแสร้งว่าทำเป็นดีตามกาละเทศะในสังคมระดับต่าง ๆ ที่แค่เพียงเป็นคนมีมารยาท ทำบุญใส่ซองตามงาน วิ่งไล่ตามกราบไหว้สมมติสงฆ์ ใส่ชุดขาว แต่งกายสวยงามเดินเข้ามาถ่ายภาพ กราบไหว้รูปเคารพแล้วจะทำให้เข้าถึงการหลุดพ้นจากกองทุกข์และสังสารวัฏได้ แต่อาจจะกลับเป็นการก่อภพก่อชาติใหม่ไม่จบไม่สิ้น ยิ่งวิ่งไปให้ท่านนั้นท่านนี้ช่วยแก้นั้นทำนี้ สร้างสรรค์เชิงพาณิชย์ไม่หยุดไม่หย่อน ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ จะกล่าวอ้างการสืบทอดพุทธศาสนาในรูปแบบต่าง ๆ เช่นไรก็ตาม ท่าน ๆ รู้หรือไม่ว่ามันมีกฎสากลแห่งการแลกเปลี่ยนที่ต้องชดใช้ชดเชยซึ่งกันและกันนี้ หากยังวิ่นวนไม่กลับเข้าสู่ภายในตนให้รู้แจ้ง แล้วเมื่อใดจะดับได้ ล้างได้ ในสังสารวัฏที่ตนสร้างไว้เล่า
การฝึกฝนเงินโดรนั้นมีขั้นตอนต่าง ๆ มากมาย มีการสร้างนิมิตในรูปแบบต่าง ๆ ตามขั้นตอนการฝึก เพื่อขัดเกลาความหยาบช้าที่พอกไว้มาไม่รู้กี่ภพกี่ชาติที่ทำให้จิตอันประภัสสรนั้นหม่นหมองไปตามสันดานที่เราสั่งสมมา แต่สุดท้ายเมื่อท่านฝึกฝนจนเข้าถึงแก่นแท้ทั้งมวลแห่งพุทธะที่อยู่ในจิตเดิมแท้แล้ว นิมิตทั้งหลายย่อมสลายไป สุญญตาที่แท้ ย่อมปรากฏขึ้น
คำแนะนำสุดท้ายของครูผู้ตื่นแล้วในสังสารวัฏ คงหนีไม่พ้นประโยคที่ว่า “เจ้าจงทิ้งทุกอย่างที่ได้เรียนรู้สั่งสมมาเสียให้สิ้น ล้างให้ จบให้ ดับให้ สว่างไสวไปด้วยกันทั้งหมดทั้งมวล"
พร้อมด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ที่เบิกบานให้กับเหล่าสรรพสัตว์ทั้งหมดทั้งมวล
Comentarios